Ընդ այ thինք թու մայսելֆ ."Ամա՜ն, վոթ ը վանդըռֆու՜լ վոռլդ "

Փլեյլիսթիս երգերը մեկը մյուսից լավն են ,լսել ա որ լսում եմ,կա՜յֆ ա , ես սաղ գիշեր չեմ քնում …
Մտածում եմ ` թքա՜ծ,ինձ ի՞նչ ա եղել որ, զամեն առավոտվա կողմ կքնեմ …
Ես դիմավորում եմ լուսածագը, ինձ դա դզում ա, ու ես ինձնից գոհ ժամը 7-ի կողմերը շնթռում եմ քնելու …
Ժամը առավոտվա 10-ն ա, ու ես երազիս մեջ “չինգաչունգ եմ խաղում” սիրելիիս հետ . մի տեսակ կայֆ կա այս ամենի մեջ,որ չես ասի ոչ մի բառով…
Պաչեմու տը ինձ շատ սիրող ու ինձնից բնավ յան չտվող Եհովայի վկաները որոշում են ,որ հիմա “չինգաչունգիս” վախտը չի ու քնահարամ են անում նվաստիս : Գցում-բռնում եմ,որ եթե ձեն չհանեմ`սրանք կջոգեն տանը մարդ չկա, կգնան ու ես էլի կքնեմ, էն էլ չէ՜…Տապոռազգիներից մեկը բիթի ա գտնվում ու մատը դռանս զանգի վրա դրած` անջատվում ա իրա կայֆերով …
“Հե՜րն էլ անիծած”,-մտածում եմ , “Բարին ընդ ձե՜զ” : Քանի քույրերս ու եղբայրներս հավաքվել են, գնում եմ մի հատ տնավարի կոֆե եմ դնում ու միասին երջանիկ դեմքերով Աստծուոյ կամքն ենք ունկնդրում : Ինձ դզում ա էս ամեն ինչը ու էդ սաղ հե՜չ .վկաներից մեկի կերպարն ա ինձ գեշ դզում : Հիշում եմ,ես դեռ վաղ մանկուց Պինոկիոյին շատ էի սիրում …
Չքնելու հետևանքով բնավ ոչ աստվածամոր աչքերով, բայց թոքախտավոր մի աղջկա եմ նմանվում: Ձենս էլ ոնց որ էն քյոյնա ծխող ծյոծյաների ձենից լինի . “Զա գայֆ է” ,-շշնջում եմ ինքս ինձ ու դա ինձ դզում է…
Սաղ օրը զվռնում եմ դեսուդեն ու քիչ առաջ նոր բարեհաճում եմ, տուն եմ մտնում…
Բացում եմ սառնարանը, անջատված գյոռմամիշի պես թափ եմ տալիս Կոլան, սառը Կոլան թափվում ա վրես ու դա ինձ դզում ա …
Գցվում եմ սառը ջրերի մեջ ու դուրս եմ նայում պատուհանից ...
Շենքի երկու վավաշոտ կատուներն են իրար գզում, դա ինձ դզու՜մ ա...
Ես էդ երկուսին սիրում եմ .կենդանի հալներին էս էլ որերորդ տարին ա հավատարիմ են իրար, մինչդեռ Նա… Ամա՜ն,մի տես է՜, շենքի ֆիքստուլ Վալոդիկը ավտոյի մագն ա բլել : “Անցած էտապ ա, էդ անցած էտապ ա”, ասում ա ՀՏ Հայկոն շենքի ֆիքստուլ Վալոդիկի մագի միջից …Ապրի Վալոդիկը :Հալալ ա էդ տղուն, միշտ սաղին հասնում ա նեղ պահերին…
Ես որոշում եմ Վալոդիկից բնավ ոչնչով հետ չմնալ ու բլում եմ իմ մագը : Ասեմ Թյոռնեռ,գեշ կլինի : Օ՜ֆ է …
Թինան ա երգում, ասում ա .“Յոռ սիմփլի դը բեսթ…” : Ճիշտ ա ասում Թինան…
Էս կնոջ երգերը լսելուց միշտ պարել եմ ուզել ,մի տեսակ ադրենալին կա ձենի մեջ: Ես չեմ խախտում վաղեմի սովորություններս ու անջատված պարու՜մ եմ ,պարու՜մ…
Ինձ ինչ-որ շատ ա բացում Թինուլյայի ձայնի ելևէջները ու ես ոգևորված տալիս ու ջարդում եմ սենյակիս սիմփլի դը բեսթ ծաղկամանը …
Ձենի վրա կոնցլագերյան մի անողոք աֆիցեռի դեմքով մաման ա գալիս…
Էս անգամ ես եմ բիթի գտնվում ու մինչև մամայի ներս մտնելը ֆայմում-հավաքում եմ ջարդածս : Մինչդեռ մաման ուզում ա ճշտած լինի, թե այդ ի՞նչ է կոտրել իր տաղանդաշատ դուստրը, ես բլթցնում եմ վերստին ու ասում ,որ իր լսածը սոսկ հնչյուններ էին երգի միջից և ուրիշ ոչի՜նչ, ոչի՜նչ …
Մաման ուտում ա կուտս ու ինձ դա դզում ա այնպես,ինչպես կդզեր մի փոքրիկ անչափահաս տխմարիկի …
Սերիալների ժամն ա : Տատս մի պահ չգիտեմ ոնց կտրվում ա Կառմելիտաներից բազում ու Խուանչոներից գունեղ ,թեքում ա կանալը ու բարձրացնում (հեռուստացույց չի դզում) ծելեվիզռի ձենը … Պուգաչն ա գոռում , ասում ա “ Իձծի կուդա գլազա գլիձյատ, դա տոլьկը` նե նազա՜դ, տոլьկը` նե նազա՜դ” : Դզե՜ց տատս, մալադե՜ց տատի : Թո՜ղ այսուհետ թարախ Անտուանետան էլ չուտի քո ու մնացյալի նյարդերը ,թո՜ղ Կառմելիտադ շուտ հասնի Խուանչոյիդ սիրուն ,ու թո՜ղ աճեն նրանք ու բազմանան …
Քունս տանում ա ահավո՜ր, բայց ես նստած էս տեքստն եմ հավաքում, ու գուցե ես շատերի նյարդային համակարգից անվերադարձորեն բազում նյարդային բջիջներ եմ վերացնում, բայց դա կրկին ինձ դզում ա, զի կան մարդիկ, որոնք մոռացության մատնված մի հին գերեզմանի շուրջ բուսնած մոլախոտի են նման ,իսկ դա ինձ չի՜ դզում բնավ…
Շուտով քիչ թե շաթ ,բայց դաուն կլինի կոմպս …
Ես դնում եմ ականջակալներս,որ էլի իմ փլեյլիսթը ինձ դզի, նայում եմ ինձ իր գիրկը կանչող բարձիս դեմքին ու գնում եմ քնելու, որովհետև ինձ էս պահին էդ ա .... :P