Դու դեռ պատմում ես հեքիաթները քո հավերժի մասին…Ես ժպտում եմ լուռ ու կույր հավատացյալի պես հավատում եմ քեզ…
Դու փորագրում ես իմ ու քո անունը մե՜ր նստարանին, հետո լուռ ասում ,թե սա ջնջվող է , իսկ սրտինը քո` երբե՜ք չի ջնջվի…
Այգին մեր այն ծեր լքված է հիմա…Կարոտել է մեզ մեր այգին այն ծեր…
Հավերժականին կուրորեն հավատացողի մասին հեքիաթ է հյուսել այգին մե՜ր այն ծեր…Մեր այգին դատարկ ու լքված է հիմա…Փայտե նստարանը` փորագրված մեր անուններով ,պայքարի մեջ է այս էլ որերորդ անձրևի հետ .ասես համոզում է անձրևին,որ նա դիմացկուն է ու չի՜ ջնջվելու …
Մենք իրար հետ չենք արդեն շա՜տ վաղուց…Էլ չենք փարվում մենք, ո՜չ էլ համբուրվում…Այգին մեր այն ծեր մեզ է կարոտում…
Комментариев нет:
Отправить комментарий